Het is een fenomeen waarmee ik mij net zo slecht kan verenigen als het katholieke Carnaval: het islamitische Suikerfeest. Wat dat eerste betreft stoort mij al mijn hele bewuste leven dat ik in ons land straten vol hossende idioten zie – vers uit goten, schuren en kelders gekropen – die zich aan van alles te buiten gaan wat god verboden heeft, maar die daarna niet vasten!
Dat was toch wel de bedoeling van de geïnstitutionaliseerde uitspatting die Carnaval eigenlijk is. Voor de katholiekmensen dan. Je drinkt, rookt, eet en bespringt wat je krijgen kan, waarna je vervolgens 40 dagen een periode van devote matigheid ingaat. Maar wie doet dat heden ten dage nog? Ik zie in mijn eigen omgeving geen enkele ingetogenheid en geen broekriem die een tandje wordt aangehaald; ook niet na de carnaval. Het zal wel niet meer in onze ver-individualiseerde en op genot gefocuste samenleving passen.
Ik maak een aantekening op de laatste opmerking hierboven. Daar kan “witte” samenleving gelezen worden. Want als het om ingetogenheid gaat, kunnen we van onze moslimbroeders nog wel wat leren. Die houden zich wel degelijk zichtbaar aan een zeer ongezond en schadelijk hongerdieet dat hen tijdens de Ramadan wordt opgelegd. (Om maar te zwijgen van die eigenaardige en permanente gewoonte om geen alcohol te drinken.) Devotie aan tafel, dat is wat telt. Kennelijk zijn de Abrahamistische religies het daarover eens, want de joodmensen hebben hun Poerim. “Het is iets tussen jou en god…” hoor ik om mij heen.
Het zal allemaal best heel goed kunnen, maar van mijn eten blijft god af.
Het Suikerfeest kreeg dit weekeinde wel een erg wrange afsluiting toen de Syrische dictator van dienst Assad haar einde kwam vieren in de moskee. Het laat ineens wel een zeer menselijk gezicht zien van de islam. Mijn meegaandheid in de richting van deze vrinden is echter acuut weg als ik dat Syrische addergebroed zijn handen in devotie zie opheffen. Die handen, daar zit veel bloed aan en toch promoot hij daar zijn onderwerping aan god. Het voelt voor mij allemaal heel erg vreemd aan en ik word er zelfs een beetje onpasselijk van. Veel hypocrieter kun je het volgens mij niet krijgen; veel huichelachtiger ook niet. Assad gaf zijn grote show voor het oog van de hele wereld als een stukje cosmetische propaganda waarvan ik het mijne denk – namelijk dat Assad de moslimmensen en de islam met zijn verschijning geen dienst heeft bewezen.
Eenzelfde negatief sentiment heb ik trouwens ook bij de optredens van de paus.* De pracht en praal waarmee die clown zich omringt terwijl er op zijn kerfstok de ene na de andere Aids-dode wordt bijgetikt, is om woest van te worden. Geen condooms in Afrika? Het is wat vergezocht, maar het dodental dat wordt veroorzaakt door die stupide positie is nog altijd hoger dan de bijna 20.000 mensen die Assad tot nu toe heeft omgebracht. Religie is ongezond, dat kunnen we denk ik redelijk veilig concluderen.
Update 29 mei 2017: Zowel over de huidige paus Franciscus als over religie heb ik een positiever beeld. Niet dat ik religieus ben geworden want dat zit er niet in. Ik zie er eerder een positief aspect aan dat ik niet eerder wilde erkennen. Wat de paus betreft: ik ben onverhuld FAN van deze man…
