Wie gaat het ze vertellen? Deze schoonheid links is zich er nog niet van bewust, maar ze is in Turkije niet meer welkom sinds Nederland afgelopen zaterdag een minister uit het Nieuw Ottomaanse Rijk de toegang tot ons land heeft geweigerd. Gelukkig staat ze in een vredige alpenweide, anders was ze mooi de sigaar geweest.
Evenwel is het triest. Nederlandse koeien die in Turkije wonen moeten worden ingeënt met een enorme tiet aan antibiotica, iets dat hier al lang verboden is. De dames die dus terug moeten hebben een driedubbel probleem. Ten eerste komen ze hier het land niet meer in vanwege hun opgekrikte medicijnspiegel, ten tweede zijn ze echt niet meer aan ons klimaat gewend en ten derde moeten ze dan weer op zo’n ondierlijk transport worden gezet. Hoe je het ook bekijkt, het is niet gunstig.
Ondertussen is het wel een nieuw hoofdstuk in het zich in zeer rap uitbreidende drama rond Erdogan en zijn club. Als je volgt wat die allemaal over Nederland en Nederlanders uitkramen, dan is de door Rutte gebezigde kwalificatie van “hysterisch” goed op zijn plaats. Zoals bekend zijn we ondertussen nazi’s, fascisten en massamoordenaars, die echter – om maar eens een zijstraat te noemen – niet moeten beginnen over dat ene heikele punt van Armenië en wat de Turkse troepen daar vanaf 1915 uit pure frustratie hebben uitgehaald. Het heeft volgens conservatieve schattingen tussen de 1 en de 1,5 miljoen Armeniërs het leven gekost. We zouden het onrecht van deze retorische omdraaierij eigenlijk gewoon moeten negeren, want het gezever uit Ankara wordt slechts door de Turken zelf serieus genomen. Kan dat?
Dat laatste punt is namelijk wel heel ingewikkeld. Al eerder heb ik genoteerd dat ik van mijn Turkse landgenoten verwacht dat ze voor een lieve vrede met mij afstand moeten nemen van de uitspraken van hun führer. En waar het eerst ging om generieke vuilbekkerij zoals “het zijn fascisten en nazi’s”, gaat het nu om iets veel concreters uit de recente geschiedenis. Srebrenica is voor ons land een aardige frustratie waaraan we op voorhand weinig hebben kunnen doen. Om dat als munitie in een diplomatieke rel te gebruiken, is voor mij een paar bruggen te ver. Deze onverholen geschiedsvervalsing is voor mij niet te tolereren. Ik neem aan dat het voor meer mensen geldt, vooral als het Balkan-veteranen zijn, dus het ongebreidelde gefulmineer van Erdogan gaat hier in Nederland ongewenste effecten krijgen; op straat, in de kroeg én op de werkvloer.
Er is een geluk bij een ongeluk: ik begrijp dat Turkije economisch in zwaar weer zit en dat het toerisme naar dat godvergeten land ondertussen met meer dan 30% is afgenomen. De inflatie en de werkeloosheid zijn hoger dan 10% en het land in haar geheel deseculariseert. Die dingen tegelijk zijn een goed recept voor instabiliteit, iets wat Erdogan met zijn autocratische beleid waarschijnlijk met alle macht probeert te pareren. In die zin lijkt Turkije erg veel op Rusland, waar ook een despoot zit die nooit meer vrijwillig weg gaat en die eveneens aan het hoofd van een land aan de de rand van een diepe afgrond staat. Ik zou met deze laatste observatie graag blij willen zijn, ware het niet dat het bloed dat straks gaat vloeien altijd van de verkeerde mensen is.
