Ultrakort: Na het wekenlange gegons over het faillissement van onze oude vertrouwde Vroom & Dreesman a.k.a. V&D was het dan eindelijk zo ver: het faillissement is nu echt en onuitwisbaar. Dit was aanleiding voor nog een laatste stuiptrekking. Gisteren zijn de winkels op veel plaatsen in Nederland nog even open gegaan om de laatste inventaris te verkopen. Tenslotte moeten de leveranciers – en niet te vergeten de curatoren – betaald worden.
Het resultaat werd breed uitgemeten op het nieuws gisteren. Het werd gebracht als welhaast de grootste bijeenkomst van lijkenpikkers die dit land ooit gezien heeft. Althans, zo interpreteerde ik dat. Het zag er ook niet fijn uit, al die krioelende mensen die voor de laatste koopjes gingen; eventueel over lijken, zoals dat de rechtgesnaarde snuffelaar betaamt. In het midden van dit alles stond een werknemer van de curator ook nog even uit te leggen dat de kortingen, die nu nog gering zijn, in de loop van de komende dagen worden bijgesteld naar boven.
Ofwel, de volgende lichting graaiers kan nog goedkoper inslaan dan gisteren het geval was. De ware gierennek moet dus nog even wachten, met als extra risico dat alle krenten straks uit de pap verdwenen kunnen zijn. Het is het aloude dilemma van de power-consument.
Ik kwam een kennis tegen toen ik zelf even ging kijken. Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ook wel trek had in iets goedkoops, dus ik was na het werk met een soort Pavlov-beweging in de V&D terecht gekomen. Mijn bekende vroeg zich hardop af “waar al deze mensen eigenlijk waren toen het nog niet afgelopen leek te zijn met deze tent.” Eenzelfde opmerking hoorde ik op het nieuws en ook daar werd zonder meer gesteld dat de winkels nu vol stonden met mensen die je er normaal niet zou treffen. Maar is dat wel zo? Ik had juist de indruk – even ongefundeerd trouwens – dat het juist allemaal trouwe klanten waren die voor een laatste keer kwamen inkopen. Want waarom zou je naar de V&D komen als je dat eerder nooit deed? Alleen voor die paar centen? Mensen die al klant waren hadden daar wel een reden voor, al ging het hen alleen maar om de vertrouwdheid. Ik vermoed echter dat het bij de ware V&D‑fans eerder om de toch wel goede kwaliteit van de spullen gecombineerd met een voortreffelijke dienstverlening draaide. Laten we wel wezen, de shopping-experience was daar niet slecht.
Voor mij is de poging overigens gestrand na enkele minuten. Ik kon de menigte en het tumult niet meer velen en toen ik de rij bij de kassa zag verging mij subiet alle goesting om daar nog een seconde langer rond te hangen. Ik shop wel bij een wat rustigere tent die niet onder de voet gelopen wordt door hele hordes koopjesjagers. Dat past ook wat beter bij mijn cachet…
