Binnen een maand moet de Euro-crisis zijn opgelost. Dat inzicht is het resultaat van de topontmoeting tijdens het afgelopen weekeinde tussen Merkel Duitsland en Sarkozy Frankrijk. De eerste Volkskrant na dit tête-a-tête tussen de machtigste spelers binnen de EU meldt:
“Duitsland en Frankrijk zijn vastbesloten voor het einde van de maand een alomvattend pakket maatregelen te presenteren waarmee de eurocrisis wordt opgelost. Een kapitaalversterking van de banken naar Europese normen is een essentieel onderdeel van dat pakket.”
Het ligt ongetwijfeld aan mijzelf als ik denk: “eerst zien en dan geloven”. De crisis die de hele (financiële) wereld teistert duurt nu al enkele jaren en is het gevolg van het door en door zieke, doorgerotte en structureel bedreigde fundament dat onder de wereld van het grote geld ligt. En de spelers binnen dit domein hebben vlijtig meegeholpen aan de ondergang van het vertrouwen dat de burger in de beheerders van haar geld heeft gehad – vroeger.
Er is door de bankiers en bedrijfsbestuurders gesjoemeld en gesjacherd, gestolen en verkwanseld, en heel de wereld heeft kunnen zien hoe de graaigrage witte boorden-criminelen gewoon weg komen met hun tenhemelschreiende slechtheid en corruptie – die wordt vertoond over het hoofd van Jan met de Pet. Die laatste, die vertrouwt het allemaal niet meer en dat is wat nu de beurzen zo onder druk zet. Met alle gevolgen voor die suffe Euro erbij. Wat me er trouwens aan doet denken: was er niet ooit iemand die gezegd heeft dat al die amateurhandelaren maar moetsen wegwezen van die vloer? Dat lijkt nu goed te gaan lukken, zo als tussendoor bijeffect. Of ben ik de enige die deze hallucinatie heeft?
Ik zie even niet hoe twee staatshoofden – die niet verstoken zijn van veel macht en ook nog op de juiste plek, dat dan weer wel – dit hoogcomplexe en sterk in elkaar grijpende probleem van een corrupt systeem – dat gerund wordt door nog corruptere geldhandelaren en andere entrepreneurs – in een heel decennium, laat staan een maand, van de baan krijgen. Ik hoor geluiden zoals herkapitalisatie van de banken door fusies of geldinjecties, wel of niet uitsluiten van landen uit de Eurozone, het eerst niet en dan weer wel postvattende besef dat Griekenland – en straks de andere probleemgevallen – een schuldsanering moeten hebben om hun economieën niet geheel af te branden. Het geprofeteerde beleid zwalkt van de ene kant naar de andere en elk kopstuk in deze klucht lijkt vaker van mening te veranderen dan van onderbroek.
Mijn opvatting blijft dat regeringen onder de streep weinig kunnen doen aan de richting die een mondiale economie wenst te nemen. De daarop werkende factoren zijn te talrijk en in samenhang te complex. Wellicht is het een idee dat de regeringsleiders eens bij de wetenschappers in het veld van de kwantum-mechanica te rade gaan om een fenomeen met een hoge complexiteitsgraad en super stringente ordening – in de fysica ook wel chaos genoemd – te kunnen begrijpen en vervolgens te besturen. Misschien werkt dat nog veel beter dan niet naar de “wetenschappers” binnen de eigen tak van sport – de economie dus – te luisteren.
