Er valt nu niet heel veel meer te zeggen over Egon Schiele dan dat het op de donderdag 31–10 j.l. 95 jaar geleden was dat hij op 28-jarige leeftijd aan de Spaanse griep stierf. Dat was een paar dagen nadat zijn net zes maanden zwangere vrouw Edith hetzelfde deed.
Het vermelden waard is dat deze meneer nog een dienstgenoot van Adolf Hitler is geweest; in dezelfde Eerste Wereldoorlog als waar ze helaas hebben verzuimd om onze Adolf het leven uit te schieten. Dat beide heren bij hetzelfde onderdeel hebben gediend is niet waarschijnlijk. Wel waren het landgenoten, zelfs uit Wenen. En dat is waar Hitler ooit probeerde om aangenomen te worden aan de kunstacademie en waar hij veel van zijn kitscherige postkaarten schilderde.
Daar begint het toch wel een beetje bijzonder te worden. Want Hitler heeft Schiele in zijn onmetelijke debiliteit ooit uitgeroepen tot schepper van” “Entartete Kunst”; ontaarde kunst dus, die het niet waard was om aan het trouwe nationaal socialistisch Volk getoond te worden. Schiele viel daarmee een eer te beurt die je achteraf als kunstenaar misschien wel geambieerd zou moeten hebben. Het spreekt tenslotte in je voordeel als Hitler himself je niet te pruimen vindt. Dat ze ook nog beiden in Wenen rondhingen vind ik toch een aardig toeval. Heeft Hitler in Schiele de meester erkend die hij zelf wilde zijn? Zijn hij en Schiele op de vuist gegaan in een van de Weense salons? Of wilde Adolf Hitler eigenlijk ook van achter zijn ezel naar jonge masturberende meisjes kijken, zoals Schiele dat volgens deze plaat deed?
Dit” verhaal schiet me te binnen in verband met mijn” aantekening van gisteren, die juist om kunst draait die Hitler wel degelijk beviel.” Ik kom er niet helemaal uit wat er nu wel of niet acceptabel was voor de censoren van het Derde Rijk.” Aan het naakt zal het niet gelegen hebben, omdat die nazi’s daar niet principieel vies van waren. Er bestaat een stukje film van een parade, door de esoterische PR-troepen van Himmler voor het volk georganiseerd, waarop te zien is hoe vrouwen met ontbloot bovenlijf figureren als naakte beelden op praalwagens. Als de politieke voetangels niet zo triest waren geweest, dan had zo’n ding absoluut niet misstaan bij een moderne Love-parade.
Het zal het buitengewoon expliciete karakter van deze en andere prenten wel geweest zijn, of misschien het feit dat Egon Schiele een expressionist was die de werkelijkheid vrij interpreteerde. Dat past natuurlijk niet bij het nationaal socialistische realisme van “Blut und Boden”. Een uitzondering hierop was natuurlijk hun perverse zwak voor de Arische mythe.
