Drugs zijn een dankbaar onderwerp in de media en de wetenschap om af en toe eens een geheel vernieuwd balletje over op te gooien. Vaker is het echter nieuwe wijn in oude zakken die we voorgeschoteld krijgen. Zoals ook nu weer. Er is een wetenschapper die heeft uitgevonden dat paddo-trips je persoonlijkheid kunnen veranderen.
De simpelste opmerking die hierbij zou kunnen passen is: “van leven ga je dood en hallucinogene trips veranderen je persoonlijkheid, inderdaad.” Ik zeg inderdaad, want het is namelijk echt zo. Want was dat namelijk niet het geval geweest, dan zou ik een heleboel psylocibe-veteranen op kunnen sommen die dan nooit met paddo’s getript zouden hebben.
Het gebruik van psylocibine-schimmels in alle soorten en maten was vroeger een voorrecht dat alleen voor de sjamanen, medicijnmannen of druïdes van een gemeenschap open stond. De reden daarvoor was het feit dat niet iedereen er goed tegen bestand is om een instant-psychose – wat een trip eigenlijk is – mee te maken, te sturen en goed achter zich te laten. Het is dus niet wenselijk dat elke Tom, Dick of Harry maar paddenstoelen achterover kiepert. Je moet wel ergens tegen kunnen.
De culturele evolutie heeft ons dus ook voorzien van een gezonde dosis argwaan tegen drugs in het algemeen en sterk perceptie-beïnvloedende middelen in het bijzonder. Iedereen heeft wel een broodje aap waarheid in zijn hoofd zitten over LSD bijvoorbeeld. Die wijsheden zijn vaak niet waar maar wel handig. De angst voor drugs is een gezonde angst. Daar moet je niets aan doen, zou ik zeggen. Die angst zou alleen zeer omzichtig en met adequate begeleiding weggenomen moeten worden, anders moet hij gewoon blijven waar hij is. Schaden doet het niet – althans, als er geen politieke besluitvorming door wordt geïnstigeerd, zoals in het geval van het welbekende paddo-debakel hier in Nederland.
Paddotrips zijn nog de meest recreatieve van alle tripmiddelen, maar zouden eigenlijk niet zo gebruikt moeten worden. Een fikse hallucinatie die lekker lang duurt is een wereldreis op zich, maar die lol komt altijd met een prijs. Wat er geheid meekomt met zoiets is een snoeiharde zelfanalyse die niet iedereen van zichzelf kan hebben. En dat is ook de achtergrond van de persoonlijkheidsverandering die daardoor plaatsvindt. Je leert iets van jezelf omdat je op een manier naar jezelf kunt kijken die zonder tripmiddelen niet bestaat. Dat heeft als het goed is een permanent effect. Als het dat op een specifieke individu niet zou hebben, dan geeft dat eigenlijk te denken.
De wetenschapper die het bovenstaande verhaal onderzocht heeft, heeft vooral gekeken naar de “openheid” die iemand tentoon spreidt en de verandering die op dat persoonlijkheids-attribuut plaatsvindt na een paddo-trip. Ik weet uit eigen ervaring dat die verandering inderdaad echt is, maar ook niet de enige. Dat betekent overigens dat “meer openheid” geen doel van een trip kan zijn, omdat veranderingen veel verder gaan dan dat kenmerk alleen.
Boven alles geldt echter dat hallucinogene trips niet voor iedereen zijn. En uitzoeken of je bij de happy few hoort die er tegen kunnen, is een risicovolle aangelegenheid. Dood kun je aan een trip niet gaan, denk ik, maar gek – al was het maar voor even – kun je er wel van worden.
Het bewegende plaatje hierboven heeft overigens effecten die een hoop geld kunnen uitsparen. Gewoon een paar minuten blijven kijken en je hoofd gaat vanzelf tollen.… zonder drugs.
