Ik kan niet genoeg krijgen van Perrows Gelijk, om het maar eens cryptisch uit te drukken. Als je zijn boek “The Next Catastrophe” (2007) leest dan krijg je zonder de recente incidenten – de explosie van een kerncentrale in Fukushima – in Japan al de bibbers.
Perrow doet in zijn boek verslag van de uitzonderlijk deplorabele staat van onderhoud van de Noord- Amerikaanse domestische kerncentrales. Door vergaande bezuinigingen met kostenreductie voor winstverhoging – voor aandeelhouders uiteraard – als rationale, zijn de veiligheidsmaatregelen teruggeschroefd tot op een minimaal niveau en wordt onderhoud niet adequaat meer uitgevoerd. Lekker is dat. Eigenlijk komt het er op neer dat die dingen door de bank genomen zo gammel als een oud trekpaard zijn.
Als ze in de U.S.A. nu naar Japan zouden kijken, dan zouden ze waarschijnlijk zo zachtjes aan wel eens heel nerveus kunnen gaan worden. Japan is misschien wel de best door-georganiseerde, geoliede, gedisciplineerde en veerkrachtige samenleving die deze aarde rijk is. De veiligheid rond hun nucleaire capaciteit staat zeer hoog in het vaandel en ik denk dat er op weinig plekken zo veel onderzoek naar de gevolgen van straling gedaan is als in Japan. Hiroshima en Nagasaki hebben hun sporen ook in Academia getrokken. Maar toch.… het is ook daar fout gegaan en het is duidelijk zichtbaar, dat ondanks alle voorbereiding, kennis en maatregelen, Japan grote moeite heeft om de schade beperkt te houden. Ik wens ze veel succes en hoop op het beste. Een ramp als Fukushima wens je niemand toe.
Een positief gevolg is wel dat we hier in Europa – met een scheef oog naar Japan kijkend – een pas op de plaats maken wat betreft de plaatsing van nieuwe of de upgrading van oude kerncentrales. Dat doen althans Nederland en Duitsland. Noem het maar een geluk bij een ongeluk. Echter, als ik nu in de U.S.A. binnen een straal van 500 kilometer van een kerncentrale zou wonen dan zou ik als het sodemietertje maken dat ik weg kwam. Het is ook daar alleen nog maar wachten op die ene grote aardbeving én die ene grote tsunami. En ik heb wel een idee over de veerkracht, bereidheid, discipline en het oliepeil van de U.S.A – en vergeleken met Japan nadert dat waarschijnlijk tot nihil.
