Je moet ze een ding nageven, die Chinezen: ze snappen wel hoe ze door middel van een koekje van ons eigen deeg een gevoelige kapitalistische slag kunnen uitdelen aan het ongenaakbare westen. Ze starten hier geen Maoïstische revolutie – iets waarvoor we zo lang zo bang zijn geweest – maar ze kopen ons gewoon op. Niet slecht voor een economie “in ontwikkeling”.
Het was al enige tijd een feit dat Azië de Verenigde Staten van Amerika drijvend hield door het tekort op hun handelsbalans en de daarbij behorende financieringstekorten en opgelopen super-rentes te financieren door dollars aan te kopen. Zo werd de druk sinds jaar en dag van de dollarketel af gehaald. Ook de Arabieren lusten daar al jaren pap van; de olierijkdom kan tenslotte niet onbeperkt in woestijn-paleizen gestopt worden. Aldus worden de V.S. in het economische zadel gehouden en gaan zij niet failliet. De resulterende chanteerbaarheid van de dollar wordt voor lief genomen; dat is de prijs die de U.S.A. betalen voor een import die de export ver overtreft en de enorme voet waarop zij – op de pof – leven.
Maar.…. er is iets aan het veranderen.….
De Arabieren weten het al langer: je moet eigenlijk geen dollars afromen, want daar heb je uiteindelijk toch niets aan. Wat je moet doen is de Amerikaanse productie-infrastructuur inlijven door alles wat los en vast zit op te kopen; dus zowel aandelen als gehele bedrijven. En het gaat ze erg goed af ook. Ik kan mij de deining nog herinneren toen de Saoedi van plan waren om op die manier een haven van de V.S. te bemachtigen. Of daar uiteindelijk een stokje voor is gestoken, omdat het toch wel wat te gortig was als er strategische infrastructuur in de etalage gezet werd voor de hoogste bieder, weet ik niet meer. Maar de aankoop van bedrijven door onze witgedoekte middeoostelijke vrinden gaat volgens mij onverminderd door.
Dat waren de Saoedi. De Chinezen hebben nu ook de smaak te pakken. Omdat die ook gebaat zijn bij een stabiele dollar, zijn die er tegenwoordig als de kippen bij om niet alleen dollars maar ook bedrijven en infrastructuur over te nemen. Ze moeten toch ergens heen met die enorme bergen geld die ze binnenhalen met die hoogtoerig groei-economie van ze. Dus die pikken nu alles in waar zij met hun goedgevulde tengels aan kunnen komen. En dit alles gebeurt natuurlijk onder het mom van de “stabiele exportmarkt” die moet worden beschermd, anders hebben die Chinezen strak ook geen klanten meer.
De U.S.A. zijn echter niet meer de enige die zich in de focus hebben gespeeld van onze koopgrage kameraden uit het land van de rijzende zon. Met een Euro die onder vuur ligt door het wanbeleid van een aantal lidstaten, wordt het nu ineens erg opportuun – en ook “noodzakelijk” – om ook in Europa op zoek te gaan naar aantrekkelijke koopjes. De Europese afzetmarkt moet tenslotte beschermd worden, anders zitten ze daar aan de Gele Rivier alsnog omhoog met al die “Made in China’s”. Maar dat treft. In onze open economieën, waarin menig ondernemer – en overheid – graag profiteert van een “fast buck”, is er “plenty opportunity” voor de loslopende koopgrage Chinees. En er is niets wat ze tegenhoudt.
Ik begrijp dat de haven van Athene de eerst strategische aankoop is die China doet. Ze krijgen zo een Europese landingsplaats in handen en storten daarvoor gul en onbeheerst in de Griekse staatskas. Die was natuurlijk tot op de bodem leeggeraakt door het decennialange fiscale wanbeheer in dat land, en het zou kunnen dat deze verkoop ze voor een groot deel van hun schulden afhelpt. Het ligt in de lijn der verwachtingen dat de volgende doelen zijn al bekend zijn: Spanje, Ierland, waarschijnlijk Italië en nog wat andere armetierige lidstaatjes zullen snel aan de beurt zijn om door de Rood-Gele golf te worden opgekocht. En ik weet niet eens zeker of wij het er hier in het Hollandse wel beter vanaf gaan brengen.
Het is toch wat: dat die Yankees zichzelf uitverkopen kan ik me nog voorstellen, die weten niet beter. Maar dat verstandige Europese staten dat ook doen valt me toch een beetje tegen. Alhoewel; sinds ik doorheb hoe de Europese overheden zich op alle niveaus hebben verkwanseld aan een klein groepje Multinationale Superbanken – door hun schulden te belenen met derivaten die “Swaps” genoemd worden – verbaast me eigenlijk niets meer. Het stinkt als je het mij vraagt aardig naar de misdaad, al die deals, die vooral gunstig zijn voor het gewin van de banken maar waarbij ontij steevast worden afgewenteld op de belastingbetaler. En ik ben niet alleen in deze mening.
Dat alles gezegd hebbende: van de Chinezen vind ik het een meesterzet. Die hebben jarenlang geprobeerd om hun revolutie te exporteren, maar dat heeft – ondanks de inspanning van wat foute schrijvers in de jaren 60 hier ter lande – nooit mogen baten. Maar nu hoeft dat allemaal niet meer, omdat ze straks gewoon eigenaar zijn van ons dierbare Europa en hier dus ongehinderd de dienst uit kunnen gaan maken.
Ik hoor het ze daar in Peking op dat hemelsvreedzame plein denken: “Als het verslaan van die westerse kapitalisten niet kwaadschiks kan, dan moet het maar met hun eigen middelen. Inpakken hoeft niet hoor, we eten het hier wel op. Sambal bij?”
