Ik ben geen populistisch gestemd iemand en zeker geen vriend van Wilders, maar ik moet na gisteravond – het moment dat Wilders werd gefileerd in de Tweede Kamer over de twijfelachtige achtergrond van enkele van zijn onderdanen – toch toegeven dat hij buitengewoon kundig door het stof weet te kruipen. Ik heb zelden zo’n geëlaboreerd, zorgvuldig geformuleerd en naar ik zag welgemeend excuus op de Nederlandse televisie gezien. Je kunt zeggen wat je wilt van deze man, bijvoorbeeld dat hij het meest buitenissige kapsel van het Noordelijke halfrond heeft, maar sorry zeggen kan hij.
Hij heeft er ook wel alle reden toe natuurlijk, en als ik uit zijn mond de zinsnede hoor dat “het wel de bedoeling is om met meer dan twee fractieleden in de kamer over te blijven” – maar dat hij nog moest zien of dat ging gebeuren (geparafraseerd) – dan weet ik dat deze meneer zich oprecht zorgen maakt en zich huizenhoog schaamt voor wat er in zijn partij gebeurt. Ik kan er echt niet meer omheen: hij opereert kundig in deze crisis én in de tweede kamer, waar hij weet dat zijn kenmerkende dedain nu zwaar misplaatst zou zijn. Die zie je nu dus ook nergens. Hoe anders was dat voor de verkiezingen!
Dat dociele gedrag is al een tijdje zo, valt me op. Da’s jammer, want ik had een destructievere attitude verwacht van meneer PVV. Die laat hij jammer genoeg niet zien. Zijn beschaafde gedoe schept ongewilde kansen voor dit kabinet, en daar worden wij niet beter van.
