Ik weet niet van welk bericht ik het benauwder krijg vandaag. Van de melding dat in Iran alle deuren open lijken te staan voor de zelfstandige ontwikkeling van een atoombom of van het bericht dat we om 00:28 uur, 9-11-2011 op een haar van 326.000 kilometer na geraakt zullen worden door een ruimtekei die met 14 km/s voorbij raast is. Beide onverkwikkelijkheden kunnen – als ze echt fout gaan – een nucleaire winter van formaat veroorzaken.
Om met de laatste te beginnen: ik begrijp dat het ding een doorsnede heeft van 400 meter. De inslag van dat apparaat is krachtig genoeg om dit kikkerlandje van ons met een flukse veeg van de oppervlakte van deze planeet te verwijderen. Het daarvoor benodigde geweld zou zo veel stof doen opwaaien – en daarmee doel ik niet op het gemoed van de verongelijkte Nederlander – dat er een substantieel deel van onze aarde een lange tijd zonder zonlicht zou zitten, met alle gevolgen van dien.
Ik vrees echter voorlopig niet meer. We zijn nog ongeschonden en hoeven ons over dit ruimterotsblok de komende 100 jaar geen zorgen meer te maken – hooguit over een paar andere. Toch, het zou een onfijn gebeuren zijn, zo’n inslag uit de ruimte, maar misschien schept het wel een enorme onderlinge solidariteit bij het overlevende gedeelte van de mensheid. Rampen hebben dat effect. Dat zou heel anders kunnen zijn als het Iraanse plannetje met die bom – issue 1 van vandaag – verkeerd loopt.
Ik tast wat in het duister, maar schat dat een luchtaanval van Israël – die al decennia lang knarsetandend richting Iran kijkt en niets liever wil dan de vernietiging van dat Hamas & Hezbollah ondersteunende ayatollah regime – het meest waarschijnlijke wordt. Zeker als de spanning gaat oplopen. Israël heeft tenslotte al ervaring opgedaan in Irak en Syrië met bombardementen van installaties die stonken naar de nucleaire misdaad. Dus wat zou ze nu tegenhouden? Een paar Hezbollah raketjes op Golan of zo? Ik kan me dat nauwelijks voorstellen van een natie, die haar eigen mensen achter de “vijandige” linies (lees “Palestijns gebied in”) stuurt om daar land te koloniseren. Dat kost ze nu al vele jaren de uitweg naar een solide vrede in het land, dus ik zie niet in waarom ze nu ineens van die Ziocentrische koers zouden afwijken. Volgens mij gaan ze dat niet doen.
Ik wil heel graag ongelijk hebben met mijn voorspelling. Ik wil ook ongelijk hebben als ik denk dat het alternatief een Amerikaanse aanval is – die volgens mij niet nucleair zou zijn – die de regio net zo zou destabiliseren als een Israëlisch offensief. Ik zie namelijk niet helemaal meer hoe het Midden-Oosten er nog erger – instabieler – aan toe zou kunnen zijn dan nu. Maar als er met atoombommen gegooid gaat worden – wat Israël misschien zou doen – dan hebben we toch ineens met een andere tak van sport te maken. Dan verandert het toneel in die godvergeten zandbak ineens in de hel waar ze al 2.000 jaar proberen uit te blijven met hun maffe god en zijn aanpalende profeten.
Wat ik in Iran en haar leiders zie is dezelfde minachting voor de toekomst als ik lees uit de houding van de leiders van het derde rijk en ook Kaddafi in zijn laatste dagen. Die hadden geen enkele goede intentie meer met de wereld en ook niet meer met het eigen volk. De Iraanse leiders hebben op dezelfde zelfgenoegzame manier het overzicht over de werkelijkheid verloren. Misschien moet ik me daar het meeste zorgen over maken.
