Dit is de tweede keer in een” paar dagen dat ik in de titel van een aantekening de namen van een paar kinderen zet. De eerste ongelukkige, Mohamed Abu Khudeir, is helaas dood, net als de drie joodse tieners die ik eerder” noemde. De tweede, Tariq Abu Khudeir, leeft nog maar is fors toegetakeld door Israëlische grenswachten” die hem bont en blauw geslagen hebben. Lef hebben ze wel die grensgasten; de arme Tariq” is 15 jaar oud! De video ervan circuleert op internet. De foto van het resultaat die vandaag in de Volkskrant staat is om onpasselijk” van te worden. Tariqs” ogen zijn blauw, zijn tanden beschadigd, zijn mond opgezet en zijn oor is paars van het opgehoopte bloed. Als mijn kind zo thuis zou komen dan zou ik de dader gaan zoeken totdat ik erbij neerviel.
De achternamen van de twee tieners zijn hetzelfde. De jonge Mohamed die vorige week levend werd verbrand door een groepje Joods-nationalisten was het neefje van de toegetakelde Tariq. De moordenaars zijn ondertussen gepakt en één heeft er bekend. Ik kan slechts hopen dat ze ooit zullen begrijpen wat ze de familie Abu Khudeir hebben aangedaan.
Helaas” is het alwéér zo dat dit religieuze conflict welhaast wordt uitgevochten op het schoolplein. Als je de leeftijd van de laatste slachtoffers van deze” heilloze stammenstrijd weet” dan is het onmogelijk om” je aan die indruk te onttrekken. En kijk” ik naar de foto van de arme Tariq, dan zie ik mijn eigen zoon, die net een paar maanden jonger is dan zijn” afgetuigde generatiegenoot. Een ding weet ik dan heel erg zeker: die kinderen zijn op geen enkele manier in staat om een rechtlijnige politieke attitude te onderhouden, dus elke aanval op deze puberende jongens is zinloos en misdadig. Ze hebben wel een grote mond waar van alles uitkomt, maar ze weten nog helemaal niets en ze zijn op geen enkele manier een legitiem doel voor radicale en militante of om het even wat voor een soort politieke actie.
Het komt vaker voor dat deze conflicten uiteindelijk uitmonden in de reinste kinderkruistochten. En dat terwijl zij juist de bescherming van hun ouders zouden moeten genieten. Maar omdat die ouders te ver zitten ingegraven in hun obsessieve en mensonterende religieuze ruzies, komen er tieners om het leven die eigenlijk van een onbezonnen jeugd hadden moeten genieten. Het jammere is dat juist een echte jeugd iets is dat de kinderen in Israël – van zowel de Joodse als de Palestijnse zijde – niet gegund lijkt te zijn; zeker niet als het aan” hun verziekte ouders ligt, die niets beters te doen hebben dan hun mensonterende” godsdienst-twisten in stand te houden.
Ik kan niet uitputtend zijn in het noemen van alle” slachtoffers die onder de kinderen van het Midden-Oosten zijn gevallen. De twee hierboven springen er nu toevallig uit maar er gebeurt meer dat niet door de geciviliseerde beugel kan. Er zijn al veel jongeren dood die nog een lang en vruchtbaar leven hadden kunnen en moeten leiden. Als ik er te lang over nadenk dan maakt me dat buitengewoon” zwaarmoedig. Het zal dan best wel een religieus conflict zijn, maar één ding weet ik heel erg zeker: als er kinderen sterven, dan bestaat er geen god.
Ik weet niet precies om wie het ging, maar er was laatst ergens een journalist die aan een bekend Midden-Oosten deskundige vroeg of hij hem mocht interviewen over de toekomst van Israël en Palestina.” Het antwoord dat terug kwam was negatief. De rationale: “Het Midden-Oosten heeft geen toekomst…!” Dat weten we dan ook weer.
