Ik kan het niet laten om over mijn favoriete schilderij een aantekening te maken. En dát dit mijn favoriet is, was ook anderen al opgevallen. Dus na de melding in de pers van het heugelijke feit dat het model van Gustave Corbets schilderij “L’origine du monde”” (1866) definitief lijkt te zijn geïdentificeerd, werd ik ook direct ingeseind. Ik waardeer het dat mijn kameraden – een dame dit keer – me op de belangrijke zaken van het leven wijzen.
Stiekem had ik het al gezien, want het nieuws was groot genoeg om over de digitale voorpagina’s van Nederland te plakken. Ik ben dus niet de enige met een voorkeur voor mooi gemaakte erotica. Ik ben waarschijnlijk ook niet de enige die de artikelen in de Penthouse echt niets aan vindt en ze daarom dus ook niet leest. De pictorials daarentegen, die zijn wel de moeite waard. Die bestudeer ik meestal aandachtig.
Het schilderij van Corbet, dat waarschijnlijk door de anderhalve eeuw heen al verschillende tot de verbeelding sprekende bijnamen heeft gekregen, laat zoals iedereen weet een stijlvol opengevleide damesschoot zien, die de toeschouwer een ongehinderde blik op de voorbips van mevrouw Joanna Hiffernan toont. Althans, dat dachten we tot gisteren. Gebleken is namelijk dat het hier niet om de kroonjuwelen van Hiffernan, maar om die van de Parijse balletdanseres Constance Queniaux gaat. Deze conclusie is na veel onderzoek getrokken en hangt op de gedachte dat het vuurrode haar van Hiffernan niet matcht met de zwarte bos die we op het schilderij zien.” Queniaux wordt geacht deze kleur schaamhaar wel te hebben gehad, omdat zij had ook een zwarte scalp had. Deze identificatie van NCIS-achtige proportie is mogelijk omdat het schilderij niet de vandaag de dag zo sterk overgewaardeerde “Brazilian” laat zien, maar een mooie toef stevig haar.
Ik neem het voor waarheid aan, maar er ligt nu wel een jarenlang zorgvuldig gekoesterde illusie aan duigen. Ik heb namelijk niet alleen een zwak voor erotica, maar ook voor roodharig dames. Daarom vond ik mijn losse gemijmer, waarmee ik mij in een onbewaakt ogenblik naar de tijd en de mis en scene van dit schilderij liet afdrijven, al zo aangenaam. Ik kon me altijd helemaal voorstellen dat Corbet bij het maken van dit meesterwerk veel plezier heeft gehad en mijn liefhebbende oog voor rood deelde. Mij maak je namelijk niet wijs dat een kunstenaar, hoe toegewijd ook, aan de onvermijdelijke lustprikkel kan ontkomen bij het zien van dit fraaie naakt.
Ofwel, ik vind” Queniaux toch een beetje een domper, alhoewel zij er (links) op de foto hierboven duidelijk docieler uitziet dan Hiffernan (rechts). De laatste geeft een wat wilde indruk, die in de folklore overigens wel weer wordt geassocieerd met een verhoogde sexappeal. Door mij wel in ieder geval.
